ANTONI GAUDI

ΜΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΙΔΙΟΦΥΙΑ

Ο Αντόνι Γκαουντί (25 Ιουνίου 1852 - 10 Ιουνίου 1926) ήταν σημαντικός καταλανός αρχιτέκτονας της Αρ Νουβό. Γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Καταλονίας, το Reus. Πολύ συχνά και από μικρός βασανίζονταν από ασθένειες. Οι ρευματισμοί δεν άφησαν τον μικρό Αντόνιο να παίξει με τα παιδιά της ηλικίας του στους δρόμους. Το αγόρι ήταν συχνά αναγκασμένο να μένει στο σπίτι και συχνά οι μετακινήσεις του γινόταν πάνω σε γάιδαρο.
Το ενδιαφέρον του για την αρχιτεκτονική φάνηκε τυχαία από τα χρόνια του σχολείου, στο Reus που σήμερα φέρει το όνομα του αρχιτέκτονα. Δεν φαίνεται να ήταν ένας ιδιαίτερα καλός μαθητής αλλά ήταν αρκετά καλός για να αποκτήσει την βασική εκπαίδευση στις θεμελιώδεις αρχές της αρχιτεκτονικής.

Στην ηλικία των 17 χρόνων πήγε στην Βαρκελώνη για να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Οι καθηγητές του δεν άργησαν να καταλάβουν το ταλέντο του Γκαουντί να επινοεί καινούρια πράγματα.

Χρόνια μετά ο Γκαουντί συμμετέχει στην προσπάθεια ανανέωσης της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής της εποχής του με εντελώς προσωπικούς τρόπους και χωρίς καμία εξάρτηση από τους μεγάλους πρωτοπόρους των άλλων Ευρωπαϊκών κέντρων. Αν και οι ρυθμολογικές του και πολιτιστικές του πηγές είναι πολύπλοκες, εύκολα μπορούν να αναγνωριστούν.

Οικία Μπατλό

Με την οικία Battlo, ο Γκαουντί είχε φτάσει στο ζενίθ της μοναδικά πρωτότυπης σχεδίασης. Τους δύο άντρες, Γκαουντί και Battlo, είχε φέρει σε επαφή ο κοινός φίλος τους Pere Mila. To 1906 o Mila ανέθεσε στον αρχιτέκτονα την κατασκευή της οικίας που σήμερα αποκαλούμε Casa Mila λίγα τετράγωνα μακρύτερα από το Casa Battlo στην γωνία Passeig de Gracia και Calle de Provenca. Η κατασκευή είναι περισσότερο ένα πελώριο γλυπτό παρά ένα σπίτι. “Η μορφή αυτού του ασυνήθιστου σπιτιού δείχνει σαν να υποβλήθηκε σε δυνάμεις σύνθλιψης και ελκυσμού, να σφυρηλατήθηκε, από το κέντρο προς τα έξω, και μετά να συγκολλήθηκε στην τελική του μορφή. Το εξωτερικό και το εσωτερικό μέρος, οι κοίλες και οι κυρτές του γραμμές, ολόκληρο αλλά και τα επί μέρους κομμάτια, οι τοίχοι και η οροφή είναι μια αδιαίρετη οντότητα που πάλλεται στον ίδιο ρυθμό. Αυτό που συνήθως ονομάζουμε πρόσοψη γίνεται μια ευρεία, κυματιστή έκταση σε κατακόρυφη διεύθυνση, όπου σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν απλά παράθυρα. Στην οριζόντια διεύθυνση, ότι θα ονομάζαμε οροφή γίνεται ένα ζωντανό τοπίο” (Joseph Wiedemann). Το σχόλιο του Γκαουντί για το Casa Batllo θα μπορούσε να είναι μια προφητεία, ίσως, για το κοντινό μέλλον. “Οι γωνίες θα εξαφανιστούν, και τα υλικά θα αποκαλυφθούν μέσα στον πλούτο των καμπυλών. Ο ήλιος θα λάμπει και από τις τέσσερις μεριές και όλα θα είναι σαν μια παραδεισένιο θέαμα.”

Πάρκο Γκουέλ

Ο Γκουέλ, ένας τυπικός εκπρόσωπος της Καταλονίας εκείνης της εποχής, είχε εντυπωσιαστεί από τους κήπους στην Αγγλία  και ήθελε να δημιουργήσει κάτι παρόμοιο και στην Βαρκελώνη. Έτσι ο Γκαουντί ανέλαβε να δημιουργήσει μια πόλη-κήπο σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον. Στο τέλος μόνο δύο από τα αρχικά σχεδιασθέντα κτήρια πραγματοποιήθηκαν. Το πάρκο Γκουέλ είναι από τα ποιο διάσημα ημιτελή έργα του Γκαουντί.

Αλλά το πάρκο αυτό καθ’ αυτό είναι πιο σπουδαίο από τις δύο επαύλεις που χτίστηκαν. Πάνω από όλα είναι η πρώτη μεγάλη δουλειά του Γκαουντί που από τη σφαίρα της φαντασίας του αρχιτέκτονα στην περίοδο της ωριμότητας μεταμορφώθηκε σε πραγματικότητα. Οι δομές -ειδικά η μεγάλη ταράτσα στο κέντρο- είναι τολμηρότατες στο σχήμα τους. Ο σχεδιασμός των επιφανειών δείχνουν μια ελευθερία που ακόμα και σήμερα δύσκολα θα γινόταν αποδεκτή.

Σαγράδα Φαμίλια

Το τελευταίο και ένα από τα χαρακτηριστικά έργα του είναι η εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια, η οποία έμεινε ημιτελής λόγω του θανάτου του αρχιτέκτονα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Γκαουντί πίστευε ότι η αρχιτεκτονική του θα είχε επιδράσεις στο μέλλον. Όταν ρωτήθηκε αν η Αγία Οικογένεια ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες απάντησε: “όχι είναι η πρώτη από μια εντελώς νέα σειρά.” Δυστυχώς η δουλειά του Γκαουντί παρέμεινε ατελείωτη. Η Αγία Οικογένεια είναι ήδη ένα τέτοιο σύμβολο, του μισοτελειωμένου. Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει τρόπος να υπολογίσουμε πότε θα τελειώσει. Η δυτική πρόσοψη πήρε για να γίνει 30 χρόνια. Όταν πέθανε ο Γκαουντί, άφησε μόνο την αρχή μιας αρχιτεκτονικής δουλειάς που υπήρχε περισσότερο στην φαντασία του παρά στην πραγματικότητα. Είναι και αυτό ένα παράδειγμα για το ότι η αρχιτεκτονική και θρησκευτική θεώρηση συνεχίζει να ζει και να μας επηρεάζει ακόμα και σήμερα.

Τα έργα του Γκαουντί δίνουν ιδιαίτερο χαρακτήρα στη Βαρκελώνη και αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες, οι οποίοι τα επισκέπτονται. Χαρακτηριστική είναι μια από τις τεχνικές του Γκαουντί, τα ψηφιδωτά, ο οποίος χρησιμοποιούσε κομμάτια από κεραμικά πλακίδια για να διακοσμήσει και να χρωματίσει κάποια από τα έργα του. Σήμερα πολλά από τα διακοσμητικά αναμνηστικά που πωλούνται στη Βαρκελώνη χρησιμοποιούν την τεχνική αυτή.

              

                                                                                                                                             Πηγή:http://www.greekarchitects.gr